Dat Fondü „Ene warhaftige Geschicht"

Düsse Geschicht, liebe Frünn, hört sick lögenhaft an, avers se is warhaftig passiert. Dat speelt sick in uns Siedlung af. De Namen vun de Lüüd, de de Hauptrull speelt, will ick nich verraden. Ick nenn se mal Opa un Oma, denn dat weern se jo ok. Ann Stadtrand harrn sik de beiden son lütt Stück Land köfft. Dor stünn son ole Bredderbood op, un dat harr Opa in all de Johrn um unanbuut. Un mit de Tid harr he dor son richtig smucke un gemütliche Villa uttrechtklütert. To'n Schluss harr Opa denn ok noch för Komfort sorgt. De Pump kam vun buten in de Kök und vör de Huusdör sett he nen groten Windfang. Den harr he extra so groot makt, damit he dor ok noch en Lokus ünnerkreeg. So harr dat ok en Enn mit de Brummerhochtied in'n Sommer. Un winterdags bruk sik keen mehr wat aftofreen. Weil Oma un de Gardinen dat Smöken nich affkun harrn, harr Opa sik dat Lokus ganz gemütlich inrichtet. He harr em tapezeert un an de Wand hing dat Hochzeitsbild vun de beiden. To'n Lokus seggt he jümmers: "Dat is min Paradies." Un dor smöög he dann ok sien Piep und leest de Lübecker Nachrichten dorbi. Oma un Opa ehr Kinner wahnt in een annere Siedlung un besöken de beiden aff un to. Se vertellt jümmer vun de neesten Stand vun de Technik un wat se sik allens anschafft harrn. Mol vertellt se vun eern Fondü-Apparat, denn se sik köfft harrn. So svögen se dorvon in de högsten Töns, wie schön dat weer un wie gemütlich. Dat man de ganze Avend dorvör sitten kunn, sik wat vertelln un Glas Wien oder 'n Buddel Beer dorbi drinken kunn. So harrn se de olen Lüüd neeschierig makt, un to'n Winachten lät se sik son Ding schenken. Se harrn allens mitbröcht, de Pot, de Dreebuck, de Spritlamp, Töller, Gabeln, Fett, Sprit un sogor en Buddel Wien.

Bevör se güngen, harrn se ehr Öllern genau verdüveld, wie de Saak funktioneern dä. Nu wulln Oma un Opa dat utprobeer. So kreeg de Karpen, de noch in'n Wann swöm, een Gnadenfrist. Opa fung an un maak de Apparat kloor. He füll de Spritlamp op un dee dat Fett in de Pot. Oma deck den Disch un mook een Buddel Wien op. De beiden Ollen harrn sik dat so richtig gemütlich makt. Un dat güng jo nu allens ganz good, bit Opa sik mal son beten tüffelig anstell. Em weer een Stück Fleesch vun de Gabel fulln in dat Fett rin. He angelt un angelt un kreeg dat goor Stück Fleesch nich to faten. Dor leg he de Gabel ut de Hand un lang mit de Finger in dat Fett. Nu weer wat los! Opa brüll op, reet mit de Hand de Pot vun de Dreebeen, un jault as son verleevten Kater, denn de Brut utneiht is. He danz op een Been dörch de Stuv, just so as de Kinner op de Straat hinkepoot. Mit de Gemütlichkeit harr dat jo nu en Enn.

Opa reet de Huusdör op un aff güng dat na'n Dokter. As Opa nu weg weer, mook Oma erstma Inventur. Von'n Disch weer de Politur in'n Emmer, de Dischdeek, de Stohl un de Teppich weern vull mit Fettsprütten. Een Glück dat dat Oel keen Füer fungen harr, sonnst wär vielleicht noch de ganze Kaat mit affackelt. Von't Fondü harr Oma de Nees bit babenhen vull un so kip se dat hitt Fett mitsamt dat Fleesch un denn Sprit in denn Goldemmer. Jüst as se fertig weer un sik beten verpusten wull, kööm Opa na Hus. De ganze Hand harrn se em verbunnen un gegen de Wehdag kreeg he en Sprütt. De Schreck harr Opa wull son beten op'n Magen slagen, denn plötzlich mööt he ut de Büx. He harr'n Narg Last dormit, de Büx daal to kriegen. Avers he kreeg dat trecht. Denn fummel he mit sien heele Hand sien Smööktüüch ut de Tasch. Mit de Piep mank de Tähn, denn Tabaksbüddel in't Muul un de Rietsticken unner'n Arm bröch he sien Knösel to'n dampen. Denn smeet he denn brennen Rietsticken-End twischen sien Been dörch - an denn Spassmaker vörbi in denn Goldemmer. Rumms säd dat, un een Stichflamm schöt ut denn Emmer rut un versengel Opa denn Achtersteven un noch wat mehr.

Opa brüll as wenn he affsteeken wull. He sprüng hoch vun sien Thron un rut ut de Döör. Sien Hemdslippen brenn lichterloh. Oma seeg de Bescherung, gräp se denn nächsten Emmer vull Water un swapp kreeg Opa tien Liter vörn Moors. Nu seeg sien Achtersen so schier ut, wien affblöökert Entenmoors. De Dokter schick em in't Krankenhuus un doar hebbt se em dat Fohrgestell so beplastert, dat he veertein Dag nich krumm kamen kunn. De meiste Tied leeg he up'n Buuk un dach doröver na, wieso de Goldemmer explodern kunn. Later harr Oma em allens vertellt. De Fondüapparat över de steiht nu op'n Spitzböön un ward bi lütten old. Bruukt bebbt de beiden emm nie wedder.